Header Ads

ဦးေအာင္ဆန္း အပိုင္း(၂)

ဦးေအာင္ဆန္း
အပိုင္း(၂)

၁၉၃၈-၁၉၃၉ ခုႏွစ္မ်ားတြင္ ‘၁၃၀၀ ျပည့္ အေရးေတာ္ပုံ’ ဟု အမည္တြင္မည့္ အေရးအခင္းမ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့ပါ သည္။ ေရနံေျမအလုပ္သမားမ်ား ခ်ီတက္ပြဲ၊ ေတာင္သူလယ္သမားမ်ား ခ်ီတက္ပြဲ၊ ရဲ၏ နံပါတ္တုတ္ဒဏ္ျဖင့္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္ က်ဆုံးခဲ့ရေသာ ေက်ာင္းသားဆႏၵျပပြဲ၊ ထိုျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ ေပၚေပါက္ရေသာ နိုင္ငံအဝွမ္း ေက်ာင္းသားသပိတ္မ်ား၊ ဗမာတို႔ႏွင့္ အိႏၵိယအႏြယ္ မူဆလင္မ်ားအၾကား ျဖစ္ပြားခဲ့ေသာ အဓိက႐ုဏ္း၊ အလုပ္ သမားမ်ားသပိတ္၊ ရဲ၏ လက္ခ်က္ျဖင့္ အာဇာနည္ (၁၇) ဦး က်ဆုံးခဲ့ေသာ မႏၲေလးဆႏၵျပပြဲ၊ ေဒါက္တာဘေမာ္ အစိုးရ ျပဳတ္က်သြားျခင္း စသည္တို႔ တသီတတန္းႀကီး ျဖစ္ေပၚခဲ့ပါသည္။
ဤအေရးအခင္းမ်ားေၾကာင့္ နိုင္ငံအတြင္း မၾကဳံစဖူး မၿငိမ္မသက္ ဆူဆူပြက္ပြက္ျဖစ္လာၿပီး အမ်ိဳးသားေရးလႈပ္ ရွားမႈမ်ား အရွိန္အဟုန္ျပင္းထန္လာသည္။ သို႔ေသာ္ ဤမၽွစိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ျဖစ္ရပ္မ်ား အၾကားကပင္ ျမန္မာ့ နိုင္ငံေရး၏ ကပ္ႀကီးႏွစ္ပါးျဖစ္ေသာ ဂိုဏ္းဂဏဝါဒႏွင့္ မနာလိုမုန္းတီးေရးဝါဒတို႔၏ ဆိုးဝါးေသာ အရွိန္ဩဇာမ်ား လႊမ္းမိုးလာ၏။ အုပ္စုတအုပ္စု၊ လူတဦးခ်င္းတို႔အေနႏွင့္ မိမိတို႔သာလၽွင္ အထိ ေရာက္ဆုံး၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္အထက္သန္ဆုံး၊ အေတာ္ဆုံးဟူ၍ ဂုဏ္တု၊ ဂုဏ္ၿပိဳင္လုပ္လိုေသာ စိတ္႐ူး မ်ားဝင္ကာ အျပန္အလွန္ စြပ္စြဲပုတ္ခတ္မႈမ်ား၊ ခါးသီးမႈမ်ား ပ်ံ႕ႏွံ့လာေလသည္။
ဂိုဏ္းဂဏစိတ္ႏွင့္ မနာလိုဝန္တိုစိတ္မ်ားမွ ကင္းရွင္းသည္ဟု အမ်ားက သတ္မွတ္ထားေသာ လူနည္းစုေလး တြင္ သခင္ေအာင္ဆန္း ပါဝင္၏။ သူသည္ လက္ဝဲဝါဒမ်ားဘက္သို႔ယိမ္း၍ ၁၉၃၉ ခုႏွစ္တြင္ ေပၚေပါက္လာ ေသာ အခ်ိဳ႕က မာ့က္ဆ္ဝါဒ ေလ့လာေရးအုပ္စုဟူ၍လည္းေကာင္း၊ အခ်ိဳ႕က ပထမဦးဆုံး ျမန္မာကြန္ျမဴနစ္က လပ္စည္းဟူ၍လည္းေကာင္း ေခၚေဝၚသည့္အုပ္စုကို တည္ေထာင္ခဲ့သူတဦးျဖစ္ၿပီး၊ ထိုအုပ္စု၏ အေထြေထြအ တြင္းေရးမႉးအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒကိုေသာ္လည္း ေကာင္း၊ အျခားတင္းၾကပ္ေသာ ဝါဒမ်ားကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ မဆင္မျခင္ အစြန္းေရာက္အျမင္ျဖင့္ ယုံၾကည္ လက္ခံျခင္းမရွိခဲ့ပါ။ က်ယ္ဝန္းေထြျပားေသာ ဆိုရွယ္လစ္သီအိုရီ အယူအဆအမ်ိဳးမ်ိဳးအနက္ သူ႔အားဆြဲေဆာင္ နိုင္ေသာ သေဘာတရားမ်ား အေတာ္အတန္ရွိခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ အဓိကရည္မွန္းခ်က္မွာ သူ႔တိုင္းျပည္ အတြက္ လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ စည္းလုံးညီညြတ္ေရး စြမ္းေဆာင္ေပးနိုင္မည့္ အေတြးအေခၚမ်ား၊ နည္းဗ်ဴဟာမ်ား ကို ေလ့လာသုံးစြဲရန္သာျဖစ္ပါသည္။
၁၉၃၉ ခုႏွစ္ ဥေရာပတိုက္တြင္ ဒုတိယကမၻာစစ္မီး စတင္ေလာင္ကၽြမ္းၿပီး မ်ားမၾကာမီ ‘ကိုလိုနီဝါဒအခက္၊ လြတ္လပ္ေရးအခ်က္’ ဟုျမင္ကာ ‘ထြက္ရပ္ဂိုဏ္းႀကီး’ တည္ေထာင္နိုင္ရန္ သခင္ေအာင္ဆန္း ကူညီေပးခဲ့ပါ သည္။ ေဒါက္တာဘေမာ္၏ ဆင္းရဲသားပါတီ၊ ဒို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံး၊ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ပုဂၢလိကနိုင္ငံေရးသ မားမ်ား စုေပါင္းဖြဲ႕စည္းလိုက္ေသာ ထို ‘ထြက္ရပ္ဂိုဏ္းႀကီး’ သည္ သခင္ေအာင္ဆန္း၏ တီထြင္မႈျဖစ္သည္ဟု သခင္ႏုက သတ္မွတ္ခဲ့၏။ ‘ထြက္ရပ္ဂိုဏ္းႀကီး’ ၏ ျပည္သူလူထုကို တိုက္တြန္းေဆာ္ဩခ်က္မွာ စစ္ၿပီးသည္ႏွင့္ လြတ္လပ္ေရးေပးရန္သေဘာတူေသာ ကတိရမွသာလၽွင္ ၿဗိတိသ်စစ္ေရးႀကိဳးပမ္းခ်က္မ်ားကို ကူညီပံ့ပိုးရမည္။ ၿဗိတိသၽွအစိုးရအေနႏွင့္ ထိုကဲ့သို႔ကတိေၾကညာခ်က္မျပဳပါက စစ္ေရးႀကိဳးပမ္းခ်က္မ်ားကို အင္တိုက္အားတိုက္ ဆန႔္က်င္ရမည္။ တုံ႔ျပန္သည့္အေနႏွင့္ ၿဗိတိသၽွအစိုးရသည္ အမ်ိဳးသားေရးလႈပ္ရွားေနသူအမ်ားအျပားကို ဖမ္း ဆီးလိုက္ပါသည္။ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္ ကုန္ဆုံးခ်ိန္၌ သခင္ေခါင္းေဆာင္ အေျမာက္အျမားႏွင့္ ေဒါက္တာဘေမာ္တို႔မွာ ေထာင္ထဲေရာက္ေနၾကေပၿပီ။ သခင္ေအာင္ဆန္းကို ဖမ္းဆီးရန္ ဝရန္းအမိန႔္ထုတ္ခဲ့ေသာ္လည္း အခ်ိန္မီသတိ ေပးခ်က္ရသျဖင့္ သူသည္ ေျခရာေဖ်ာက္ကာ တိမ္းေရွာင္သြားနိုင္ခဲ့သည္။
ဂ်ပန္ႏွင့္ မဟာမိတ္ဖြဲ႕ျခင္း
သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ လက္နက္ကိုင္တိုက္ပြဲဆင္ႏႊဲရန္ လိုအပ္ေကာင္းလိုအပ္မည္ဟု ယူဆခဲ့သည္မွာ ကာ လအတန္ၾကာကပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ကေလးဘဝက တိုက္ခိုက္ေတာ္လွန္ရန္ စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္ခဲ့ေသာ္လည္း လြတ္လပ္ေရးကို အေျခခံဥပေဒေဘာင္အတြင္းမွ နိုင္ငံေရးနည္းျဖင့္ ရယူနိုင္မည့္ အလားအလာကို အစဥ္တ စိုက္ ပယ္ထားခဲ့သူမဟုတ္ပါ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝက အစိုးရဝန္ထမ္း (ထိုစဥ္က အိုင္စီအက္၊ ဘီစီ အက္) စာေမးပြဲေျဖဆိုကာ ၎တို႔၏ပညာရွင္ပီသစြာ နိုင္ငံေရးလုပ္ကိုင္မႈႏွင့္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ထက္သန္မႈတို႔ေၾကာင့္ သူကိုယ္တိုင္ေလးစားေသာ အိႏၵိယနိုင္ငံေရးသမားအခ်ိဳ႕၏ နမူနာအတိုင္း လုပ္ကိုင္ရန္ကိုလည္း သခင္ေအာင္ ဆန္း စဥ္းစားခဲ့ဖူး၏။ အမ်ားသိ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တဦး ျဖစ္လာၿပီးေနာက္ပိုင္း၌ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အဂၤလိပ္စာပါေမာကၡအား ေပးပို႔ေသာ စာတေစာင္တြင္ သူသည္ ‘ၿငိမ္းခ်မ္းေသာ ေတာ္လွန္ေရးသမား’ သာ ျဖစ္သည္ဟု ေရးသားခဲ့ေၾကာင္း ၾကားသိရပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ျမန္မာနိုင္ငံအတြင္း အေရးအခင္းမ်ား၏ ဒီ ေရလွိုင္းသည္ သူ႔အား သေဘာထားေျပာင္းလဲေစခဲ့သည္။ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္က သူ၏ ေတြးေခၚပုံကို ေအာက္ပါအ တိုင္း ရွင္းျပထားပါသည္။
“က်ေနာ္တဦးခ်င္းအေနႏွင့္ကား က်ေနာ္တို႔၏ အေရးေတာ္ပုံအတြက္ ကမၻာ့ဝါဒျဖန႔္မႈႏွင့္ ကမၻာ့အကူအညီလို သည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း အဓိကလုပ္ငန္းမွာ ျပည္တြင္းတြင္သာရွိသည္။ အဓိကလုပ္ငန္းမွာ အမ်ိဳးသားေရး တိုက္ပြဲအတြက္ ျပည္သူလူထုကို စည္း႐ုံးရန္ျဖစ္သည္ဟု ယူဆခဲ့သည္။ က်ေနာ့္မွာလည္း အၾကမ္းဖ်ဥ္းအစီအ စဥ္တခုရွိခဲ့သည္။ ၎အစီအစဥ္မွာ ၿဗိတိသၽွနယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကို တျပည္လုံးတြင္ ဆန႔္က်င္ရန္၊ ဤလႈပ္ရွားမႈကို ကမၻာ့အေျခအေန ဗမာ့အေျခအေနႏွင့္အညီ တဆတဆတိုးခ်ဲ႕ရန္၊ ၿမိဳ႕ေနအလုပ္သမား ေတာေနအလုပ္သ မားတို႔၏ ေဒသအလိုက္သပိတ္မ်ားမွစ၍ အေထြေထြသပိတ္မ်ား၊ အခြန္အခေပးေရးသပိတ္မ်ားအထိ တိုးခ်ဲ႕ ဆင္ႏႊဲရန္၊ တက္ႂကြလာေသာ ဝါဒျဖန႔္ခ်ိမႈမ်ားျဖစ္သည့္ လူထုဆႏၵျပပြဲမ်ား ခ်ီတက္ပြဲမ်ားမွစ၍ ျပည္သူတို႔၏ အာ ဏာဖီဆန္ေရးတိုက္ပြဲအထိ ဆက္လက္ဆင္ႏႊဲရန္၊ စီးပြားေရးအရတြင္လည္း ၿဗိတိသၽွကုန္ပစၥည္းမ်ားကို သပိတ္ ေမွာက္ရာမွစ၍ လူထုႏွင့္ခ်ီ၍ အခြန္မေပးေရးတိုက္ပြဲအထိ ဆင္ႏႊဲရန္ စစ္ဖက္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဖက္ႏွင့္ ပုလိပ္ဖက္ ကင္းစခန္းမ်ား ဆက္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္းမ်ားကို ေျပာက္က်ားနည္းႏွင့္ ဝင္ေရာက္တိုက္ခိုက္၍ ဗမာျပည္အ တြင္း ၿဗိတိသၽွအုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္ကို လုံးဝသြက္ခ်ာပါဒလိုက္သည္အထိ တိုက္ပြဲဆင္ႏႊဲရန္၊ ထိုအခါ ကမၻာျဖစ္ေပၚတိုး တက္မႈႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ေနာက္ဆုံးပိတ္အာဏာသိမ္းပြဲကို ဆင္ႏႊဲရန္ အစီအစဥ္ပင္ျဖစ္သည္။ ၿဗိတိသၽွအစိုးရ၏ လက္နက္ကိုင္တပ္မ်ား၊ အထူးသျဖင့္ ၿဗိတိသၽွလူမ်ိဳးမဟုတ္ေသာ တပ္မ်ားသည္ က်ေနာ္တို႔ဘက္သို႔ ကူး ေျပာင္းလာၾကလိမ့္မည္ဟုလည္း က်ေနာ္တြက္ခဲ့သည္။ ဤအစီအစဥ္တြင္ ဂ်ပန္မ်ား ဝင္ေရာက္တိုက္ခိုက္မႈကို လည္း မွန္းဆခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဤေနရာတြင္ က်ေနာ္မွာ ရွင္းလင္းေသာအျမင္ မရွိခဲ့ေပ။ ထိုအခါက က်ေနာ္ တို႔အထဲမွ မည္သူမၽွ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းမရွိခဲ့။ သို႔ေသာ္ ယခုျဖစ္ပ်က္ၿပီးသြားသည့္အခါတြင္ကား လူအခ်ိဳ႕အေန ႏွင့္ က်န္လူမ်ားထက္ပို၍ သိျမင္ခဲ့ဟန္ ဟန္ေဆာင္ေကာင္း ေဆာင္ၾကမည္။)”
အထက္ပါအႀကံအစည္မ်ားမွာ သူ၏ “ႀကီးမားေသာအစီအစဥ္” သာျဖစ္ေၾကာင္း သခင္ေအာင္ဆန္း ဝန္ခံခဲ့ပါ သည္။ သူ၏ ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားတြင္ ထိုစီမံကိန္းကို ေထာက္ခံသူ မမ်ားလွပါ။ ထိုကဲ့သို႔မေထာက္ခံျခင္းမွာ သ ခင္ေအာင္ဆန္းအျမင္အရ “က်ေနာ္တို႔မွာ ဓနရွင္ေပါက္စ ဇာတိရွိသူမ်ားျဖစ္ရာ စဥ္းစားရာ ေျပာဆိုရာတြင္ ရဲ ရင့္သေလာက္၊ ျပတ္သားေသာ ေဆာင္ရြက္ခ်က္ကိုလုပ္ရာ၌ တြန႔္ဆုတ္ေလ့ရွိၾကေလသည္။ ျပည္သူလူထုကို ႏွိုးဆြရမည့္လုပ္ငန္း ၾကာရွည္ခက္ခဲမည္ကိုလည္း စိတ္မရွည္ၾကေပ။ က်ေနာ္တို႔အမ်ားစုမွာ လူထုတိုက္ပြဲအ ေၾကာင္း ေျပာေဟာၾကေသာ္လည္း လူထုတိုက္ပြဲ အက်ိဳးအာနိသင္ကို သေဘာမေပါက္ၾက” စသည္တို႔ေၾကာင့္ ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ အမ်ိဳးသားေရးဝါဒီမ်ား ေျပာက္က်ားတိုက္ပြဲဆင္ႏႊဲနိုင္ရန္ လက္နက္မ်ားရွိရန္လိုသည္ဟူေသာ ထင္ျမင္ခ်က္ကို အခိုင္အမာ ဆက္လက္ဆုပ္ကိုင္ထားပါသည္။ ေနာက္ဆုံး တြင္ ၎တို႔အနက္မွ တဦးဦး ျမန္မာျပည္ျပင္ပသို႔သြားၿပီး အကူအညီ၊ အေထာက္အပံ့ႏွင့္ လက္နက္မ်ားရွာရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါသည္။ “ထိုအခါက က်ေနာ္တဦးတည္းသာ ေျမေအာက္၌ ေန⁠ေနရေသာေၾကာင့္ ထိုသို႔သြားရန္ က်ေနာ့္ကိုေရြးခ်ယ္ခဲ့ၾကေလသည္” ဟု သခင္ေအာင္ဆန္း မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ပါသည္။
၁၉၄၀ ခုႏွစ္ ဩဂုတ္လတြင္ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သခင္လွၿမိင္ (ေနာင္အခါ ဗိုလ္ရန္ေအာင္ဟုထင္ရွားသူ)တို႔ ျမန္မာျပည္မွ ဟိုင္လီအမည္ရွိ သေဘၤာႏွင့္ ထြက္ခြာခဲ့ရာ တ႐ုတ္နိုင္ငံ အမြိဳင္ၿမိဳ႕ရွိ ‘အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာေဒသ’ ျဖစ္ေသာ ကူလန္စုသို႔ ေရာက္သြားၾကပါသည္။ ထိုေနရာ၌ သူတို႔ႏွစ္ဦး လအနည္းငယ္မၽွ ေသာင္တင္ေနၿပီး တ ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္မ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ရန္ ႀကိးစားခ်က္မ်ားလည္း ေအာင္ျမင္ျခင္းမရွိခဲ့ပါ။ တ႐ုတ္ကြန္ျမဴနစ္မ်ားႏွင့္ အဆက္အသြယ္ မလုပ္နိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း ဂ်ပန္ကိုယ္စားလွယ္တဦး သူတို႔အား ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ဂ်ပန္တပ္မေတာ္ အရာရွိတဦးျဖစ္သူ ဗိုလ္မႉးႀကီးစူဇူကီေကအီဂ်ီႏွင့္ေတြ႕ရန္ တိုက်ိဳသို႔ ေလယာဥ္ႏွင့္ပို႔လိုက္ပါသည္။ ထိုဗိုလ္မႉးႀကီး သည္ ေနာင္အခါ၌ ‘ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးကို ကူညီရန္ႏွင့္ တ႐ုတ္ျမန္မာလမ္းမႀကီးကို ပိတ္ဆို႔ရန္’ ရည္ ရြယ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ တည္ေထာင္ေသာ မီနာမီကီကန္ လၽွို႔ဝွက္အသင္း၏ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ထင္ရွားမည့္သူျဖစ္ ပါသည္။
ျမန္မာနိုင္ငံေရးသမားမ်ားႏွင့္ ဂ်ပန္တို႔အၾကားအဆက္အသြယ္ရွိျခင္းမွာ အသစ္အဆန္းမဟုတ္ေခ်။ ေဒါက္တာ ဘေမာ္ေနရာ၌ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္လာေသာ ဦးေစာသည္ ဂ်ပန္ေထာက္ပံ့မႈေၾကာင့္ ခ်မ္းသာႂကြယ္ဝလာသူဟူ၍ နာမည္ထြက္ခဲ့ပါသည္။ ေဒါက္တာဘေမာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ‘ထြက္ရပ္ဂိုဏ္း’ အတြက္ ဂ်ပန္တို႔ထံမွ အကူအညီ ရွာခဲ့ပါသည္။ ေဒါက္တာဘေမာ္၏ အစိုးရအတြင္း ဝန္ႀကီးတဦးျဖစ္ခဲ့ေသာ ဝါရင့္နိုင္ငံေရးသမားႀကီး ေဒါက္တာ သိမ္းေမာင္ကမူ ဂ်ပန္သို႔ အလည္အပတ္သြားေရာက္ခဲ့ၿပီး ဂ်ပန္-ဗမာ ခ်စ္ၾကည္ေရးအသင္းကို ေရွ႕ေဆာင္ တည္ေထာင္ခဲ့ပါသည္။ ၁၉၄၀ ခုႏွစ္လယ္တြင္ ဗိုလ္မႉးႀကီးစူဇူကီး ျမန္မာျပည္သို႔ အလည္ေရာက္စဥ္က ေဒါက္ တာသိမ္းေမာင္ႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့၏။ ဤေတြ႕ဆုံဆက္သြယ္မႈမွတဆင့္ ဂ်ပန္မ်ားက အမြိဳင္ေရာက္ သခင္ႏွစ္ဦးအား ရွာေဖြေတြ႕ရွိနိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
‘ထြက္ရပ္ဂိုဏ္း’ ဝင္မ်ားအနက္ ဂ်ပန္အကူအညီ လက္ခံသင့္၊ မခံသင့္ႏွင့္ပတ္သက္၍ စိတ္သေဘာထားကြဲျပား မႈမ်ား ရွိေနခဲ့ပါသည္။ ကြန္ျမဴနစ္မ်ား(၎တို႔အနက္အထင္ရွားဆုံးမွာ သခင္စိုး၊ သခင္ဗဟိန္း၊ သခင္သန္းထြန္း ႏွင့္ သခင္သိန္းေဖ) က အထူးသျဖင့္ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ႏွင့္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရးကို ဆန႔္က်င္ၾကသည္။ သခင္ ေအာင္ဆန္းကေတာ့ အကူအညီကို ရသည့္ေနရာမွယူၿပီး အေျခအေနမ်ား မည္ကဲ့သို႔ ေျပာင္းလဲျဖစ္ေပၚလာ မည္ကို ေစာင့္ၾကည့္သင့္သည္ဟု လက္ေတြ႕အက်ိဳးျဖစ္မည့္ နည္းလမ္းအျမင္ အယူအဆကို စြဲကိုင္ခဲ့၏။ သို႔ ေသာ္ သူ၏ စကားအတိုင္းဆိုရလၽွင္ သူသည္ ဂ်ပန္တို႔ႏွင့္ ပူးေပါင္းျခင္းေၾကာင့္ ေနာင္ျဖစ္ေပၚလာမည့္ အက်ိဳး ဆက္မ်ားကို အေသအခ်ာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္းတြက္ဆခဲ့ပုံမေပၚ။
တိုက်ိဳတြင္ သခင္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ဗိုလ္မႉးႀကီးစူဇူကီးတို႔ႏွစ္ဦး နားလည္မႈယူနိုင္ခဲ့ၾက၏။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ လုံးတြင္ ထိန္ခ်န္ထားေသာ သေဘာမေတြ႕မႈေလးမ်ား ရွိခဲ့ပုံရပါသည္။ ဗိုလ္မႉးႀကီးစူဇူကီးသည္ သခင္ေအာင္ ဆန္း၏ ေျဖာင့္မတ္တည္ၾကည္မႈႏွင့္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္တို႔ကို ေလးစားေသာ္လည္း ‘သူ၏ နိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚမ်ား မရင့္က်က္လွေသး’ ဟု ထင္ျမင္၏။ ဤေဝဖန္ခ်က္သည္ ထိုစဥ္ကအေနအထားအရ ဓမၼဓိဠာန္မက်ဟု မဆိုနိုင္ ပါ။ သခင္ေအာင္ဆန္း ကိုယ္တိုင္ေရးခဲ့သည္မွာ သူႏွင့္ သူ႔ရဲေဘာ္ရဲဘက္တို႔ ဂ်ပန္မ်ားအား ျမန္မာနိုင္ငံကို ဝင္ ေရာက္သိမ္းပိုက္ရန္ ဖိတ္ေခၚသကဲ့သို႔ ျဖစ္ရသည္မွာ “ဖက္ဆစ္စနစ္ကို လိုလား၍မဟုတ္၊ က်ေနာ္တို႔၏ လူပါး မဝမႈေၾကာင့္၊ ဓနရွင္ေပါက္စ စိုးရိမ္မႈေၾကာင့္တို႔သာ ျဖစ္ေလသည္။”
သူသည္ ဂ်ပန္ျပည္သို႔အသြား၌ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကစိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ ေရာက္သြားေသာအခါ သူစိုးရိမ္ခဲ့ သေလာက္ မဆိုးလွသျဖင့္ စိတ္သက္သာရာရေသာ္လည္း စိတ္မခ်ဖြယ္၊ မႏွစ္သက္ဖြယ္ ကိစၥေလးမ်ား က်န္ လ်က္ရွိေနပါသည္။ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးတို႔၏ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္၊ သန႔္ျပန႔္စြာေနထိုင္ပုံႏွင့္ ကိုယ့္အလိုကိုယ္မလိုက္၊ ၿခိဳးၿခိဳးၿခံၿခံ ေနနိုင္ေသာ အရည္အခ်င္းတို႔ကို သခင္ေအာင္ဆန္း ေလးစားေသာ္လည္း ၎တို႔၏ စစ္ဝါဒီဆန္ေသာ သေဘာ ထားအခ်ိဳ႕၏ ရိုင္းစိုင္းၾကမ္းၾကဳုတ္မႈကို သူ မႏွစ္ၿမိဳ႕သည့္အျပင္ ဂ်ပန္မ်ား အမ်ိဳးသမီးတို႔အေပၚဆက္ဆံပုံမွာ သူ႔ အျမင္တြင္ အံ့ဩထိတ္လန႔္ဖြယ္ရာ ျဖစ္ေန၏။
၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလတြင္ သခင္ေအာင္ဆန္းသည္ တ႐ုတ္သေဘၤာသားအသြင္ျဖင့္ ျမန္မာျပည္သို႔ ျပန္ ေရာက္လာေလသည္။ သူမွတဆင့္ ဂ်ပန္တို႔ကမ္းလွမ္းလိုက္သည့္ သေဘာတူညီခ်က္အရ၊ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ ရန္ လက္နက္မ်ားႏွင့္ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့မည္ဟု ျမန္မာတို႔က နားလည္ခဲ့၏။ ထို႔ျပင္ လက္ေရြးစင္လူငယ္တစု ကို စစ္သင္တန္းေပးမည္။ ထိုလူငယ္မ်ားကို ျမန္မာနိုင္ငံမွ ခိုးထုတ္သြားရန္ လိုေပမည္။ သခင္ေအာင္ဆန္း ျမန္ မာျပည္၌ ၾကာျမင့္စြာမေနပါ။ ဂ်ပန္သို႔ သခင္လွေဖႏွင့္ အျခားလူငယ္သုံးဦးတို႔ႏွင့္အတူ ျပန္သြားပါသည္။ ထို အုပ္စုမွာ ‘ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္’ ၏ ေရွ႕ေျပးတပ္ဦး ျဖစ္ပါသည္။ ေနာင္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္၏ မ႑ိဳင္သ ဖြယ္ျဖစ္လာမည့္ ဤရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ဝင္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကိုေရြးခ်ယ္ရာ၌ အလြယ္တကူလိုက္ပါနိုင္မႈႏွင့္ သခင္ပါတီ အတြင္းရွိ ဂိုဏ္းဂဏအသီးသီးက ေက်နပ္လက္ခံနိုင္မႈတို႔အေပၚ မူတည္ခဲ့သျဖင့္ အက်ဥ္းက်ခံေနရေသာ အ မ်ိဳးသားေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား မပါျဖစ္သည့္အျပင္ ေနာင္ အခ်င္းခ်င္းအၾကား စိတ္ဝမ္းကြဲေစမည့္ မ်ိဳးေစ့ကို ပ်ိဳး လိုက္သကဲ့သို႔လည္း ျဖစ္သြားပါသည္။
ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္သည္ ဟိုင္နန္ကၽြန္း၌ ပင္ပန္းႀကီးစြာ စစ္ပညာသင္ယူရပါသည္။ ၎တို႔အနက္ သခင္ေအာင္ ဆန္း၊ သခင္လွေဖ (ဗိုလ္လကၤ်ာ)၊ သခင္ေအာင္သန္း(ဗိုလ္စၾကၤာ)ႏွင့္ သခင္ထြန္းအုပ္တို႔ကို စစ္ဌာနဦးစီးကြပ္ ကဲေရးႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတို႔ကို အထူးေလ့လာရန္ ေရြးခ်ယ္လိုက္ပါသည္။ သခင္ပါတီ အုပ္စုတစုကို ကိုယ္စားျပဳ ေသာ သခင္ထြန္းအုပ္အား နိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တင္ေျမႇာက္လိုက္၏။ သို႔ေသာ္လည္း သခင္ေအာင္ဆန္း သည္ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္၏ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ထင္ထင္ရွားရွား ေပၚထြက္လာသည္။ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မ ေတာ္ ဖြဲ႕ေသာအခါ၌လည္း တပ္မေတာ္၏ ၿပိဳင္ဘက္မရွိေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာေလသည္။ သခင္ေအာင္ဆန္း သည္ ကိုယ္ခႏၶာညႇက္ၿပီး အားေကာင္းသန္မာလွျခင္းမရွိေသာ္လည္း တိုက္ေရးခိုက္ေရးကၽြမ္းက်င္ကာ သတၱိရွိ ၍ အပင္ပန္းခံနိုင္ေသာ စစ္သားတဦးျဖစ္လာ၏။
သူ႔အား လူမႈဆက္ဆံေရးညံ့ဖ်င္းသည္ဟု စြပ္စြဲခ်က္မ်ားရွိခဲ့ေသာ္လည္း ရဲေဘာ္မ်ား ကိုယ္ပင္ပန္း၊ စိတ္ပင္ပန္း ျဖစ္ေနခ်ိန္မ်ားတြင္ စိတ္ဓာတ္ျပန္လည္တက္ႂကြလာေစရန္ အားေပးျခင္း၊ အငယ္ဆုံးရဲေဘာ္မ်ားကို အထူးဂ႐ု စိုက္ျခင္း၊ စစ္သင္တန္းသားဘဝ၏ ကရိကထမ်ားေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ဂ်ပန္မ်ားေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ နာ က်ည္းစိတ္မ်ား ဆူပြက္လာခ်ိန္တြင္ စိတ္လိုက္မာန္ပါမလုပ္ရန္ အႀကံေပးတိုက္တြန္းျခင္း စသည္တို႔ကို သူ စြမ္း ေဆာင္နိုင္ခဲ့သည္။ လူငယ္စစ္သင္တန္းသားမ်ားသည္ ဂ်ပန္နည္းျပဆရာအခ်ိဳ႕ကို ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကေသာ္ လည္း၊ ဂ်ပန္စိတ္ေနသေဘာထားအခ်ိဳ႕ကိုမူ မ်ားစြာမႏွစ္ၿမိဳ႕ရကား ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ကုန္ပိုင္း ျမန္မာျပည္တြင္းသို႔ မခ်ီတက္မီကပင္ ဗမာႏွင့္ ဂ်ပန္တို႔အၾကား ကေတာက္ကဆျဖစ္မႈမ်ား စတင္ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။
ဟိုင္နန္သင္တန္းေက်ာင္းဆင္းမ်ား၊ ထိုင္းနိုင္ငံေန ျမန္မာမ်ားႏွင့္ မီနာမီအဖြဲ႕ဝင္မ်ားပါဝင္ေသာ ဗမာ့လြတ္လပ္ ေရးတပ္မေတာ္ကို ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလတြင္ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕၌ တရားဝင္ဖြဲ႕စည္းလိုက္၏။ စူဇူကီးသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးရာထူးျဖင့္ တပ္မေတာ္အႀကီးအကဲျဖစ္လာၿပီး ေအာင္ဆန္းသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရာထူးႏွင့္ စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ျဖစ္လာပါသည္။ အပ်ံသင္စ တပ္မေတာ္အဖြဲ႕ဝင္မ်ားသည္ သစၥာေရေသာက္ၿပီး အရာရွိမ်ားက သူရဲေကာင္း ဆန္ေသာ ပါဠိအမည္မ်ားကို ခံယူၾကပါသည္။ စူဇူကီးသည္ ဗိုလ္မိုးႀကိဳးျဖစ္လာၿပီး၊ ေအာင္ဆန္းသည္ ဗိုလ္ေတ ဇ ျဖစ္လာသည္။ မိမိတို႔အမည္သစ္မ်ားႏွင့္ ထင္ရွားလာမည့္ ရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ဝင္မ်ားအနက္ ဗိုလ္လကၤ်ာ၊ ဗိုလ္ စၾကၤာ၊ ဗိုလ္ေဇယ်၊ ဗိုလ္ေနဝင္း၊ ဗိုလ္ရန္နိုင္၊ ဗိုလ္ေက်ာ္ေဇာ စသည္တို႔ ပါဝင္ပါသည္။ ‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတဇ’ ကမူ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ သခင္ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ တိုင္းျပည္ကသိခဲ့ေသာ ေအာင္ဆန္းအမည္ကိုသာ ျပန္လည္သုံးစြဲကာ ‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း’ ဟူ၍ ျပည္သူတို႔ အျမတ္တနိုးထားေသာ အာဇာနည္သူရဲေကာင္းအ ျဖစ္ ထင္ေပၚလာပါသည္။
ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ ဂ်ပန္မ်ားႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္း၍ ျမန္မာျပည္တြင္းသို႔ ခ်ီတက္လာျခင္းသည္ ျမန္ မာမ်ားအတြက္ ဂုဏ္ယူဖြယ္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ျဖစ္ပါသည္။ က်ဆင္းေနေသာ မိမိတို႔၏အမ်ိဳးသားဂုဏ္သိကၡာကို ျပန္ လည္ျမႇင့္တင္ေပးလိုက္သကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္သူ၏ ရဲေဘာ္ရဲဘက္အခ်ိဳ႕ က ေရွ႕တြင္ျပႆနာမ်ားရွိမည္ကို သိႏွင့္ၾကၿပီ။ ဘန္ေကာက္မွာ ရွိေနစဥ္ကပင္ ျမန္မာျပည္တြင္းသို႔ ဂ်ပန္မ်ား ဝင္လာေသာအခါ နိုင္ငံအတြင္းရွိ အမ်ိဳးသားေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား၏ စီမံလုပ္ေဆာင္ခ်က္ျဖင့္ လြတ္လပ္ေရး ေၾကညာၿပီး နိုင္ငံ၌ ရင္ဆိုင္ရမည့္ အေျခအေနကို စီစဥ္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ေၾကာင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း မွတ္တမ္း တင္ခဲ့၏။ ထိုကဲ့သို႔ မေဆာင္ရြက္နိုင္ပါက ျပည္သူလူထုကို စည္း႐ုံးလႈံ႔ေဆာ္ကာ ေျမေအာက္ေတာ္လွန္ေရး စ တင္ထားျခင္းျဖင့္ က်ဴးေက်ာ္ဝင္ေရာက္လာသူမ်ား ေျခကုပ္မရနိုင္ေအာင္ အေျခအေနဖန္တီးရန္ ျဖစ္၏။ သို႔ ေသာ္ ျမန္မာနိုင္ငံမွာ ကေမာက္ကမျဖစ္ေနၿပီး နိုင္ငံေရးသမားအမ်ားစုလည္း ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ခံဘဝ ေရာက္ေနၾကရာ အစီအစဥ္ႏွစ္ခုလုံး လက္ေတြ႕က်က် အေကာင္အထည္ေဖာ္ရန္ မျဖစ္နိုင္ပါ။ ဂ်ပန္မ်ားလည္း ျမန္မာျပည္ကို ဝင္ေရာက္သိမ္းပိုက္လိုက္ပါသည္။
ဂ်ပန္ေခတ္ကား အထင္အျမင္ႀကီးခဲ့သမၽွ ၿပိဳကြဲရၿပီး မေသခ်မေရရာမႈမ်ားႏွင့္ ဒုကၡေပါင္းစုံျဖစ္ေနေသာ ကာလ ျဖစ္ပါသည္။ ၿဗိတိသၽွတို႔ထံမွ လြတ္လပ္ေရးရမည္ဟု ေမၽွာ္မွန္းခဲ့သူမ်ားသည္ အာရွတိုက္သားခ်င္း၏ ဖေနာင့္ ေအာက္သာ ေရာက္ရေၾကာင္း သိလာေသာအခါ အေၾကကြဲႀကီး ေၾကကြဲခဲ့ရ၏။ အမ်ားက လြတ္လပ္ေရးေပး မည့္ ကယ္တင္ရွင္မ်ားအျဖစ္ ႀကိဳဆိုခဲ့ေသာ နိပြန္စစ္သားမ်ားသည္ လူႀကိဳက္မမ်ားေသာ ၿဗိတိသၽွတို႔ထက္ပင္ ဆိုးဝါးသည္ကို ေတြ႕ရေတာ့၏။ တေန႔တျခား စက္ဆုပ္ဖြယ္ရာျဖစ္ရပ္မ်ား တိုးပြားလာေလသည္။ ‘ကင္ေပအိ’ (စစ္ပုလိပ္) ဟူေသာ အမည္သည္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ ေဝါဟာရျဖစ္လာသည္။ လူမ်ား အစအနမက်န္ ေပ်ာက္သြားျခင္း၊ အႏွိပ္စက္အညႇင္းဆဲခံရျခင္း၊ ေခၽြးတပ္ဆြဲခံရျခင္း စသည္တို႔မွာ နိစၥဓူဝကိစၥမၽွသာျဖစ္ေသာ ေလာကႀကီးတြင္ ေနတတ္ေအာင္ေနၾကရေလသည္။
ထို႔အျပင္ မဟာမိတ္ေလတပ္၊ ဂ်ပန္ေလတပ္တို႔၏ ဗုံးၾကဲဒဏ္၊ စစ္တြင္းရိကၡာရွားပါးမႈဒဏ္၊ ေထာက္လွမ္းေရး သတင္းေပးမ်ားဒဏ္၊ စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈအရ ဖီလာဆန႔္က်င္ေနသူမ်ားအၾကား ျဖစ္ပြားေသာ ပဋိပကၡ မ်ား၊ ဘာသာစကားမတူသူတို႔အၾကား ျဖစ္တတ္ေသာအထင္အျမင္လြဲမႈမ်ား စသည္ျဖင့္ ဒုကၡအေပါင္းကိုလည္း ထပ္ေလာင္းခံရပါေသးသည္။ ျမန္မာျပည္ေရာက္ ဂ်ပန္မ်ားအနက္ တရားမၽွတေရး၊ လူသားခ်င္းစာနာေရး စိတ္ဓာတ္မ်ားအရ က်င့္ႀကံေနထိုင္သူမ်ား ရွိၾကေသာ္လည္း ၎တို႔၏ ေကာင္းမြန္ေသာ ေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ား သည္ စစ္ဝါဒီမ်ား၏ လူမ်ိဳးခြဲျခားေရးစနစ္ေၾကာင့္ အခ်ည္းအႏွီးျဖစ္ရပါသည္။
မိမိတို႔ကတိသစၥာ တည္ၾကည္နိုင္ရန္ ျမန္မာနိုင္ငံကို လြတ္လပ္ေရးေပးသင့္သည္ဟု ယုံၾကည္ေသာ မီနာမီကီ ကန္ အဖြဲ႕ဝင္မ်ားသည္ ျဖစ္ေပၚလာေသာအေျခအေနမ်ားေၾကာင့္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့ဟန္တူပါသည္။ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ဂ်ပန္တပ္မ်ားသိမ္းၿပီးသည္ႏွင့္ ဗိုလ္မိုးႀကိဳးသည္ ဗဟိုအစိုးရတည္ေထာင္ကာ သခင္ထြန္းအုပ္ကို ဦးစီးဦးေဆာင္ခန႔္လိုက္ပါသည္။ ထိုအစိုးရ ၾကာ⁠ၾကာမခံပါ။ ဂ်ပန္တပ္မ်ား တိုင္းျပည္ကို ဆက္လက္သိမ္းပိုက္ သည္ႏွင့္အမၽွ ဂ်ပန္စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး က်ယ္⁠က်ယ္ျပန႔္ျပန႔္ လႊမ္းမိုးလာကာ ျမန္မာနိုင္ငံကို စစ္ရႈံးနယ္ေျမတခုကဲ့ သို႔ ကိုင္တြယ္လာေလသည္။
ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္၏ အေနအထားသည္လည္း မေရမရာႏွင့္ အားက်ဖြယ္ရာ လုံးဝမရွိေပ။ တပ္မ ေတာ္သည္ ခ်ီတက္လာရာ လမ္းတေလၽွာက္ စိတ္အားထက္သန္စြာ ဝင္လာသူမ်ားႏွင့္ ေဖာင္းပြေန၏။ ထိုစစ္ သားသစ္မ်ားကို ထိေရာက္သည့္ တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ရွိေသာ တပ္မ်ားျဖစ္လာေစရန္ စနစ္တက်၊ စည္းကမ္းရွိရွိ ေလ့က်င့္ေပးရေပဦးမည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကား မိမိတပ္မ်ားကို အမိန႔္ေပးအုပ္ခ်ဳပ္ပိုင္ခြင့္မရွိ။ သူသည္ ဗိုလ္မိုးႀကိဳး၏ လက္ေထာက္အရာရွိမ်ားအနက္ အဆင့္ျမင့္ဆုံးမၽွသာျဖစ္၏။ ဗိုလ္မိုးႀကိဳးကိုယ္တိုင္လည္း ျမန္မာ ျပည္၏ အနာဂတ္အေရးမ်ားတြင္ သူႏွင့္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္တို႔ မည္သည့္အခန္းက႑က ပါဝင္ရ မည္ဟူေသာ ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုင္ရာမ်ားႏွင့္ ျပႆနာတက္ေနပုံရ၏။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သူ၏ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားကမူ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္သည္ ျမန္မာအရာရွိမ်ား လက္ေအာက္တြင္သာ ရွိသင့္သည္ဟု ယူဆၾကသည္။ ထိုကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ ဗိုလ္လကၤ်ာက သူ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အျခားရဲေဘာ္သုံးက်ိပ္ဝင္အခ်ိဳ႕ ဗိုလ္မိုးႀကိဳးႏွင့္ရင္ဆိုင္ခဲ့စဥ္က ဇာတ္ဆန္ဆန္ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းကိုေရးသားခဲ့ဖူး၏။ ရင္ဆိုင္မႈ၏ရလဒ္ကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ ၏ ေသနာပတိခ်ဳပ္အျဖစ္၎၊ ဗိုလ္လကၤ်ာကို စစ္ဦးစီးအျဖစ္၎ ခန႔္အပ္လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ သူ၏အေနအထားႏွင့္ ပတ္သက္၍လည္းေကာင္း၊ ျမန္မာနိုင္ငံအေျခအေနႏွင့္ ပတ္ သက္၍လည္းေကာင္း စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ထင္ေယာင္ထင္မွားမျဖစ္ခဲ့ပါ။ လြတ္လပ္ေရး႐ုန္းကန္မႈကား ဆုံးခန္း တိုင္ရန္ မ်ားစြာလိုေသးသည္ကို သူသိနားလည္သည့္အေလ်ာက္ တပ္မေတာ္ေတာင့္တင္းခိုင္မာရန္ႏွင့္ စည္း ကမ္းရွိရန္ကို အာ႐ုံစိုက္ခဲ့၏။ ဗမာ့တပ္မေတာ္ကို ပါတီနိုင္ငံေရးမွ ကင္း⁠ကင္းရွင္း⁠ရွင္းေနရန္ႏွင့္ အရပ္သားအုပ္ ခ်ဳပ္ေရးဖက္တြင္ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္းမျပဳရန္ကိုလည္း သူႀကိဳးပမ္းခဲ့၏။ သို႔ေသာ္လည္း နိုင္ငံေရးသမားမ်ား ကို ဗဟိုမ႑ိဳင္ျပဳကာ ဖြဲ႕စည္းခဲ့ေသာ တပ္မေတာ္အေနႏွင့္ နိုင္ငံေရးႏွင့္ ကင္း⁠ကင္းရွင္းရွင္း ေနနိုင္ဖို႔ရန္မွာ အ ခ်ိန္မ်ားစြာမွ ေႏွာင္းသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သူ ဧကန္သိရွိခဲ့မည္ျဖစ္သည္။
၁၉၄၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လတြင္ ဗိုလ္မိုးႀကိဳး ျမန္မာျပည္မွ ထြက္ခြာသြားပါသည္။ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ကို ဗမာ့ကာကြယ္ေရးတပ္မေတာ္အျဖစ္ ျပန္လည္ဖြဲ႕စည္းလိုက္ၿပီး ေအာင္ဆန္းသည္ ဗိုလ္မႉးႀကီးရာထူးႏွင့္ စစ္ ေသနာပတိျဖစ္လာပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း အသစ္ဖြဲ႕စည္းလိုက္ေသာ တပ္မေတာ္၏ အဆင့္ဆင့္၌ ဂ်ပန္‘အ ႀကံေပးအရာရွိ’မ်ား တြဲခန႔္အပ္ထားၿပီး ျမန္မာအရာရွိမ်ား၏ လက္ေတြ႕အာဏာမ်ားကို တင္းက်ပ္စြာ ကန႔္သတ္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထားပါသည္။ ဩဂုတ္လတြင္ ဂ်ပန္တပ္မ်ား၏ ေသနာပတိခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအီဒါသည္ ျမန္မာ့အုပ္ခ်ဳပ္ ေရးကို တရားဝင္အတည္ျပဳလိုက္ကာ ေဒါက္တာဘေမာ္အား နိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲအျဖစ္ ခန႔္အပ္လိုက္ပါ သည္။ အေပၚယံအားျဖင့္ ျမန္မာအစိုးရအာဏာသည္ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားတို႔လက္သို႔ ကူးေျပာင္းသြား သည္ဟု ျမင္နိုင္ေသာ္လည္း စင္စစ္မွာေတာ့ ဂ်ပန္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေျခကုပ္ရသြားျခင္းပင္ျဖစ္ပါသည္။
ဖက္ဆစ္ေတာ္လွန္ေရး
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ သူ၏ ရဲေဘာ္ရဲဘက္မ်ားသည္ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရးတပ္မေတာ္ႏွင့္ ခ်ီတက္လာရာတြင္ ပင္ပန္းဆင္းရဲဒဏ္ အေတာ္ႀကီးပင္ ခံခဲ့ရ၏။ အမ်ားအျပားသည္ ငွက္ဖ်ားေရာဂါစြဲကပ္၍လည္းေကာင္း၊ ေၿခ ကုန္လက္ပန္းျဖစ္၍လည္းေကာင္း ေဆး႐ုံတက္ရၾက၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ အေပါင္းေဖာ္အခ်ိဳ႕လည္း ရန္ကုန္ေဆး႐ုံ ႀကီးသို႔ ေရာက္လာေလသည္။ ထိုေဆး႐ုံကို မိမိတို႔အလုပ္တာဝန္အေပၚ အထူးသစၥာထားေသာ ဆရာဝန္၊ ဆ ရာမတစုက အခက္အခဲမ်ားစြာၾကားမွ စီမံဖြင့္လွစ္ထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ မ်က္ႏွာ ထားတည္လြန္း တင္းလြန္းၿပီး အေရာတဝင္ မေနတတ္သူဟူ၍ အမ်ားက သိေနၾကပါသည္။ ထို႔အျပင္ သူရဲ ေကာင္းတဦးအျဖစ္ တေန႔တျခား နာမည္ထြက္လာေနရာ သူနာျပဳဆရာမငယ္မ်ားသည္ သူ႔အနားကပ္ရမည္ ကိုပင္ ေၾကာက္ရြံ့ေနၾကပါသည္။
သို႔ေသာ္ ဆရာမႀကီးျဖစ္သူ မခင္ၾကည္ကိုယ္တိုင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား ျပဳစုရပါသည္။ မခင္ၾကည္သည္ စြဲမက္ဖြယ္ရာ ႐ုပ္ရည္ႏွင့္ ခ်စ္စဖြယ္အမူအယာရွိၿပီး မိမိ၏ သူနာျပဳလုပ္ငန္းကို ေစတနာျပည့္ဝစြာျဖင့္ အထူးတာဝန္သိသိ ေဆာင္ရြက္ျခင္းေၾကာင့္ လူနာမ်ားႏွင့္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားက ေလးစားခ်စ္ခင္ၾကပါသည္။ ဆရာမ မခင္ ၾကည္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကို ျပဳစုရာ၌ တင္းသင့္သည့္ေနရာတြင္ တင္းေသာ္လည္း ယုယၾကည္သာစြာ စိတ္ရွည္စြာ ဆက္ဆံပါသည္။ အလြန္ေၾကာက္မက္ဖြယ္ေကာင္းပါသည္ဟူေသာ စစ္ေသနာပတိႀကီးလည္း အစြဲႀကီးစြဲသြား ပါေတာ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ရွက္တတ္၍လည္းေကာင္း၊ သူ၏ ဘဝရည္မွန္းခ်က္အေပၚ တာဝန္ သိစိတ္ျပင္းထန္၍လည္းေကာင္း အမ်ိဳးသမီးမ်ားႏွင့္ ခပ္ခြာ⁠ခြာေနခဲ့၏။
အက်င့္သီလႏွင့္ပတ္သက္၍ တင္း⁠တင္းၾကပ္ၾကပ္ ေတြးေခၚသူတဦးျဖစ္ရကား တိုက်ိဳၿမိဳ႕၌ စူဇူကီးက အမ်ိဳးသ မီး အလိုရွိပါက စီစဥ္ေပးမည္ဟု ကမ္းလွမ္းေသာ္လည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အံ့ဩတုန္လႈပ္သြားပါသည္။ စူဇူကီးအေနႏွင့္ ဂ်ပန္ယဥ္ေက်းမႈအရ ဧည့္ဝတ္ေက်ေစရန္ ေျပာခဲ့ပုံရပါသည္။ သို႔ေသာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ သူ႔အား ‘အက်င့္စာ ရိတၱ ပ်က္ျပားယုတ္ညံ့သြားေအာင္ ႀကိဳးစားေနေလေရာ့လား’ ဟု သံသယစိတ္ဝင္ခဲ့၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း သည္ သူ႔စိတ္ကိုသူ ေကာင္းစြာသိသည့္အျပင္ ပြင့္လင္းျပတ္သားစြာ လုပ္တတ္သူလည္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ျဖင့္ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး လူပ်ိဳလွည့္ျခင္းမ်ိဳး မလုပ္ေနဘဲ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ၆ ရက္ေန႔တြင္ ဆရာမ မခင္ ၾကည္ႏွင့္ လက္ထပ္ထိမ္းျမားလိုက္ပါသည္။
“ေဒၚခင္ၾကည္သည္ ေအာင္ဆန္းကို လက္ထပ္ရာ၌ လူပုဂၢိဳလ္တဦးကိုသာ လက္ထပ္လိုက္သည္မဟုတ္၊ ကံအ ေၾကာင္းတရားတရပ္ကိုပါ လက္ထပ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္” ဟု အေျပာရွိခဲ့ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက လည္း သူ၏ ဘဝၾကင္ေဖာ္အေနႏွင့္ ရွိအပ္ေသာသတၱိႏွင့္ ေႏြးေထြးေသာ ေမတၱာတို႔ကို ပိုင္ဆိုင္နိုင္႐ုံသာမက သူကြယ္လြန္သြားၿပီးေနာက္ သူ၏ စံတင္ထားမႈမ်ားကို ဂုဏ္သေရရွိရွိ၊ ႀကံ့ႀကံ့ခိုင္ခိုင္ ထိန္းသိမ္းသြားမည့္ အ မ်ိဳးသမီးတဦးကို လက္ထပ္လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔၏ အိမ္ေထာင္ေရးကား သာယာေအာင္ျမင္ပါ သည္။
သူတို႔ေလးစားျမတ္နိုးလွေသာ လူငယ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ အိမ္ေထာင္ျပဳသြားသျဖင့္ ကနဦးတြင္ စိတ္မခ်မ္းသာျဖစ္ခဲ့ ေသာ ရဲေဘာ္မ်ားလည္း လ်င္ျမန္စြာပင္ သေဘာတူေက်နပ္လာေလသည္။ အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္လာၿပီး ေနာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းေသာ အသြင္လကၡဏာမ်ား ပိုမိုေတာက္ေျပာင္လာသည္။ သူ သည္ခင္ပြန္းသည္တဦးအေနႏွင့္လည္းေကာင္း၊ ဖခင္တဦးအေနႏွင့္လည္းေကာင္း ၾကင္နာယုယတတ္၏။ သူ ၏ ခက္ခဲ အႏၲရာယ္မ်ားေသာဘဝကို အတူရင္ဆိုင္ရန္ စြမ္းရည္၊ နားလည္မႈတို႔ႏွင့္ျပည့္စုံေသာ ဘဝၾကင္ေဖာ္ သူ၏အနား၌ ရွိေနျခင္းသည္ အေရးႀကီးေသာလုပ္ငန္းမ်ားေဆာင္ရြက္ရာ၌ သူ႔ကို အားျပည့္ေစသည္ဟု ယုံမွား သံသယရွိဖြယ္ မဟုတ္ေခ်။

wikipedia
MMEBOOK. Powered by Blogger.